Meneer Prins, kamer 2 alstublieft

1 jaar gelden daar liep ik dan met lange tanden naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling ook wel endodontischebehandeling genoemd. En dat was een hele operatie geloof me.

1 jaar later krijgt meneer weer irritatie op dezelfde plek en wijst mijn tandarts erop, “Sorry, maar voor deze behandeling moet u naar de kaakchirurg” Diep van binnen denk ik “Yes, daar gaan we weer”

Ik krijg een nette brief mee waarin staat: Verwijzen voor apicale chirurgie aan de 25 na een niet geslaagde endodontische behandeling 1 jaar geleden. Gelukkig mag ik zelf de afspraak maken. Het telefoonnummer van Poli Kaak chirugie van mijn favoriete ziekenhuis Ikazia ziekenhuis staat in mijn favorieten.

Zo de afspraak staat woensdag 10 januari 2018! Vandaag dus. Wegens een verbouwing is de poli verhuisd naar een ander gedeelte, gelukkig staat het allemaal goed aangegeven en sta ik in de rij voor het aanmelden. Vriendelijk personeel doet mij altijd goed, zo ook hier, papieren worden aangenomen, gescand en ik mag doorlopen naar de wachtruimte.

Iedere keer weer (nu denk je misschien wel heb je nog wel kiezen over met je ieder keer…) als je de wachtruimte inloopt zie je de gespannen gezichten van de patiënten. Uiteraard verschilt het of je de foto, verdoving of de behandeling hebt gehad.

Meneer Prins, klinkt het door de wachtruimte, daar gaan we!

Een vriendelijke zuster (personeelslid, welk woord je er ook voor wil gebruiken) wacht mij op, “Je mag eerst op de foto!”

Smile! Mooi die techniek van tegenwoordig, hoe ging dat vroeger eigenlijk? Na een geslaagde foto mag ik direct doorlopen naar de behandelkamer.

Klik hier op te openen, de schuifdeur gaat open. De kaakchirurg zit al klaar (Dr. Dr. L.O.H. Dessau) bijna al mijn  behandelingen zijn door hem gedaan. Aardige vriendelijke man. “Zo welkom, ga maar even liggen, dan ga ik eerst even kijken”

Niet snel daarna krijg ik te horen “We gaan eerst verdoven, Oké prima!”

Fijn dat hij vermeld wat hij aan het doen is, dat stelt je enigszins toch gerust

“Deze is wat gemener hoor, daar komt tie” BAM! in mijn gehemelte (PINDAKAAS die voelde ik wel)

“Zo, je mag weer even terug naar de wachtkamer en dan wordt je zo weer geroepen”

Na een flinke mondspoeling loop ik terug naar de wachtkamer.  Nog iets wat mij opvalt is dat je flink wat aandacht krijgt van de mensen uit de wachtkamer. Stiekem vanuit hun ooghoeken kijken ze hoe beroerd je uit de behandelkamer komt. Express probeer ik te glimlachen (Stoer uhh)

Moeders is meegegaan ter ondersteuning haha, “Hoe was het?” Fijn om op zo’n moment je verhaal te doen. (Natuurlijk heb ik even verteld hoe ik het ervaren hebt) Verdoving gaat gelukkig snel werken, apart gevoel eigenlijk (moet je nagaan als mensen verlamd zijn die dus nooit een gevoel hebben…)

Meneer Prins, kamer 2 alstublieft
“Nou sterkte hoor! Ja bedankt hoor, Dag hoor!”

Daar gaan we dan, nog snel een schietgebed of de behandeling spoedig / goed mag verlopen.

“Werkt de verdoving goed?” Vraagt de kaakchirurg, “Nou en of!”

De behandeling begint, eerst krijg je een of ander apenpak over je lichaam heen zodat alleen je mond zichtbaar is.

Vervolgens gaan de schijnwerpers aan, BAM! direct doe ik mijn ogen dicht want daar worden je ogen niet beter van.

“We gaan boren hoor” Wat een geluid, man man man…. “Als het niet gaat moet je het aangeven” (Dat gaat lekker als mijn handen onder het apenpak verstopt zitten) maar ze zien het snel genoeg als het niet gaat!

“Er komt wat water bij dat kan je gewoon doorslikken” Fijn die communicatie, daar hou ik van!

Na een klein kwartiertje > “We gaan hechten hoor”

De schijnwerpers gaan uit, de stoel gaat omhoog, “Zo, gaat het een beetje?” Ja hoor haha!
Ik krijg een recept mee en een boekje waar een bekend persoon opstaat haha! “U mag nog even plaatsnemen in de wachtkamer want we gaan zo nog een foto maken”

En opnieuw loop ik de wachtkamer in en zijn de ogen op mij gericht, deze keer kijk ik wat anders dan de vorige keer, maar ach je hoeft niet altijd te glimlachen! (Er is overal een tijd voor)

Moeders heeft ijsklontjes meegenomen (les van vorige keren doe ijs op de plek waar je geholpen bent anders lijk je net op een cliniclown) Vorige keer had ik een heel ijsblok in mijn handen maar die waren op een of andere manier verdwenen uit de vriezer. Beter iets dan niets zullen we maar zeggen.

Meneer Prins klinkt het opnieuw door de wachtruimte, U mag weer op de foto! (Fijn!)

Dit keer niet een apparaat wat ronddraait maar een apparaat waarbij ik naast op een kruk mag zitten met een of ander gevaarte in mijn mond. Pling, de foto is gemaakt. De zuster checkt even of hij gelukt is, “Ja hoor hij is gelukt” Fijn, tot over 3 maanden!

Terug naar de wachtkamer, opnieuw de aandacht, “Sterkte hoor jongeman” zegt een lief oud vrouwtje

Bedankt hoor! Recept is opgehaald, de komende dagen recept afmaken en hopen dat het allemaal weer goed hersteld