Vanmorgen was ik aan boord van het grootste ziekenhuisschip van de wereld. De Global Mercy. Wat een bijzondere ervaring.
Een drijvend ziekenhuis met één missie: hoop en genezing brengen door gratis chirurgische zorg en training. Een schip waar vele duizenden levens veranderd zullen worden. Aan boord gaan blinde mensen weer zien. Kinderen lopen voor het eerst met rechte benen. Patiënten worden bevrijd van tumoren die hun leven bedreigden.
De Global Mercy is in alle opzichten een uniek schip. Voordat het schip uitvaart naar Afrika brengt het van 26 februari tot en met 14 maart 2022 een bezoek aan Rotterdam.
De rondleiding begin om 10:12 uur. Voor mijn doen was ik op tijd vertrokken van huis. Al snel komt de Erasmusbrug in beeld. Na aan paar kilometer zie ik de kop van een enorm cruiseschip. De voorbijgangers op dat moment zullen wel gedacht hebben “Wat is die gozer aan het doen joh”. Door alle drukte heen probeer ik een glimp te vangen van de Global Mercy. Alles wat ik zie lijkt niet op een ziekenhuisschip. Ik kijk op de klok, de tijd tikt door. 20 minuten voor aanvang was het advies om aanwezig te zijn, dat ga ik al helemaal niet halen op deze manier. Langs de kant van de weg (straat bij Hotel New York) bekijk ik de e-mail waarin het adres staat. Oh nooooo, het is aan de overkant > Parkkade. Lekker bezig, goede voorbereiding is het halve werk.
Het aantal minuten over tijd zal ik maar niet noemen maar eerlijkheid duurt het langst. Ik was te laat voor de sessie van 10:12 uur. Na een warme een vriendelijke ontvangst krijg ik een bak koffie aangeboden. “Meneer, meld u zich even bij de grote baas daar”.
Goedemorgen, ik ben te laat voor de sessie van 10:12 uur, sorry, excuus kan ik met de volgende sessie meedoen?. Hij kijkt bedenkelijk en begint te lachen, loop maar mee. Waarschijnlijk dacht hij “Daar heb je weer zo’n matroos”.
Gelukkig, ik mocht aansluiten bij de groep van 10:36. Terwijl ik wacht zie ik mijn ooghoeken een jongedame met haar oma met rollator. Aan hun uitdrukking te zien is er een uitdaging (in plaats van probleem). Voor zover ik het gehoord hebt kwam het erop neer dat het een uitdaging is om met een rollator de rondleiding te volgen. Gevolg: oma krijgt een virtuele tour, kleindochter gaat mee met de rondleiding. Met een gemengd gezelschap (oud / jong) begint de rondleiding. Geen woord Nederlands, ik zat bij de rondleiding in het Engels. No worry, it’s good for my english.
Wat een bijzondere ervaring was het vandaag. Ik heb veel gelezen en gehoord over het werk van Mercy Ships maar om zelf op het schip te zijn is prachtig. Via video’s en presentaties wordt het werk wat zij doen gepresenteerd. Heftige beelden van mensen die ziek zijn en door medische hulp worden geholpen.
Om naar het volgende dek te komen moet je een aantal trappen lopen. Goed voor de benen. Een oudere man achter mij hoor ik wat zuchten. Sarcastisch roept hij “Fijn hoor zo’n lift”. Beide moeten we lachen. In een ruimte moest je een koptelefoon op met daarbovenop een gekleurd licht. Aan de hand van de kleur moest je naar een presentatie bord lopen. Sta je dan met een grote koptelefoon met licht op je hasses bij een presentatie bord. Gelijk even de Spotify playlist van Mercy Ships gescand, altijd goed!
Ook was er een filmpje te zien van de oprichter van Mercy Ships. In het filmpje kwam naar voren “Wat is je droom?” Wat kan jij betekenen voor je naasten? Zulke vragen op zo’n moment zet je wel aan het denken niet waar?
Vervolgens loop ik samen op met de oude man. “Geweldig hé meneer” Ik wist niet dat er zulke grote tumoren bestonden. Het wordt stil. Uh, ja dat is heftig reageer ik. “Ik kan er niet meer tegen al die ellende, eerst corona, nu de oorlog, en nu al deze beelden. Allerlei herinneren komen boven jongen, ik heb ook de oorlog meegemaakt weliswaar als klein jochie maar toch. Ik kijk zelfs geen nieuws meer, al die ellende. Toch mooi wat deze mensen doen op het schip. Ik reageer naar meneer “Hoe jong bent u?” Ik ben 86 jaar, gezond altijd gesport vandaar dat ik nog zo helder bent. Zo heb ik opeens een gesprek met een man van 86 jaar. De jongedame zonder oma (die kijkt naar de virtuele tour) kijkt mij aan en lacht naar mij. Wat mooi, zo’n oude man die heerlijk zijn hart deelt op het grootste ziekenhuisschip van de wereld.
Gelukkig, daar zijn de bordjes EXIT roept de oude man. Geweldig wat een humor. Door de dikke deur lopen we naar de buitenruimte van het schip. Mooi uitzicht op de grote stad Rotterdam. Ik raak nog even aan de praat met onze tourguide, een vriendelijke vrouw uit Zwitserland. Langzamerhand kom ik erachter dat het 1 grote internationale familie is hier. Met allemaal mensen met een verlangen om te dienen!
Via de looptrap verlaten wij het schip. De jongedame loopt voor mij en struikelt bijna let op bijna van de trap. Dit komt door een bijzondere manier van de traptreden. “Mooie trap hé reageer ik” Lachend zegt ze, ja ze hebben alles goed geregeld maar deze trap oh oh 😉
Daar zit oma in een hoek met een grote glimlach op haar gezicht. Ik vraag uit belangstelling. “Zo mevrouw, hebt u ervan genoten?” Ik heb meer gezien dan jullie haha. Kijk dat is praat.
Ik sluit de rondleiding af met een bak koffie en voor thuis en als herinnering nog wat souvenirs om het prachtige werk te steunen. Op de terugreis zie ik de jongedame met oma lopen richting het terras voor een hapje en een drankje. Goed bezig. Oma als u dit leest (mijn eigen oma dan hé) hou uw smartphone in de gaten want binnenkort gaan wij samen op date! 🙂
Wil je meer weten over de Global Mercy kijk dan snel op de website
Bedankt voor het lezen en geniet van deze mooie, zonnige dag!
Groet,
Aart-Jan
